Ninateka

 

 

 

 

 

Nowy Janko Muzykant
 

scenariusz: Jan Lenica

reżyseria: Jan Lenica

rok produkcji:1960

producent: Studio Miniatur Filmowych

czas trwania:10’26”

 

Nowy Janko Muzykant „wyjeżdża w pole helikopterem, ale narzędziem jego pracy w dalszym ciągu jest kosa. Krowa mechaniczna, poruszająca się na kółkach, umiejscowiona jest w rzeczywistości, w której hołduje się skrajnym zabobonom” – pisała celnie Alicja Iskierko o bohaterze animacji Jana Lenicy. W tej wielokrotnej nagradzanej filmowej parodii noweli Henryka Sienkiewicza, Janko Muzykant przenosi się do świata przyszłości. Nosi on wyraźne piętno Mrożkowej wizji, Wesele w Atomicach mogłoby się tu odbyć z należytym rozmachem. W warstwie wizualnej dominuje ludowa stylizacja, co daje niesamowity obraz kosmicznej wsi jutra. Jak biedny grajek ze szkolnych lektur odnajdzie się w tym surrealistycznym świecie? Dzieło prowokuje do namysłu!

 

Jan Lenica (ur. 1928 w Poznaniu, zm. 2001 w Berlinie) był plastykiem, scenarzystą, krytykiem sztuki i reżyserem filmów animowanych. To jemu zawdzięczamy określenie Polska Szkoła Plakatu, którego użył jako tytułu jednego ze swych artykułów. Sam wykonał ponad 200 plakatów teatralnych i filmowych, które cechuje ekspresyjność, często sarkazm i wydźwięk satyryczny. Jego współpraca z Walerianem Borowczykiem przyczyniła się do zmiany myślenia o filmie animowanym, który jako dziedzina sztuki może służyć do przekazywania trudnych treści.

 

Studio Miniatur Filmowych to polskie studio filmowe i jeden z najstarszych w kraju producentów filmowych. Działa od 1958 roku, wyprodukowało ponad 1500 obrazów. Są wśród nich autorskie filmy krótkometrażowe (w tym Piotra Dumały czy Jana Lenicy), seriale dla dzieci i filmy kinowe.

Źródło: www.ninateka.pl

 

 

 

 

 

 

Łagodna

scenariusz: Piotr Dumała

reżyseria: Piotr Dumała

 

producent: Studio Miniatur Filmowych

czas trwania:10’57”

 

Wielokrotnie nagradzana Łagodna Piotra Dumały to perełka polskiej animacji. Niezwykła plastycznie, utrzymana w mrocznej  tonacji adaptacja opowiadania Fiodora Dostojewskiego, sugestywnie przedstawia fabułę utworu, przekłada horror psychologiczny na język filmowej kreski. Animacja powstała na pomalowanych na czarno płytach gipsowych poprzez wielokrotne malowanie i wydrapywanie obrazu. Zastosowanie tej niebywale pracochłonnej metody wydobywania z ciemności jasnego obrazu zadecydowało o niezwykłej miękkości kadrów i ich niezwykłej fakturze. Fascynująca wizualnie opowieść połączona jest z subtelną i jednocześnie ekspresyjną muzyką Zygmunta Koniecznego. Wszystko to tworzy przejmujące, jedyne takie na gruncie polskiej animacji studium rozpaczy. Mężczyzna patrzy na leżące martwe ciało młodej żony i próbuje zrozumieć, dlaczego popełniła samobójstwo. W tle pojawiają się niepokojące obrazy przywołujące ich wspólną przeszłość i pokazują nieszczęście żony: jej osaczenie, bezbronność, życie w dusznej przestrzeni. Plastyczna animacja podlega ciągłym metamorfozom, niestabilność obrazu pogłębia dodatkowo smutny nastrój.

Piotr Dumała urodził się w 1956 roku w Warszawie. Jest reżyserem i scenarzystą filmów animowanych oraz fabularnych. Do najsłynniejszych jego animacji należą: Czarny kapturek (1981),Łagodna (1985), Franz Kafka (1991), Zbrodnia i kara (2000). Za eksperymentalny film Las otrzymał w 2009 roku na festiwalu w Gdyni Nagrodę Specjalną Jury – doceniono wówczas „szczególne wartości artystyczne” obrazu.

 

Studio Miniatur Filmowych to polskie studio filmowe i jeden z najstarszych w kraju producentów filmowych. Działa od 1958 roku, wyprodukowało ponad 1500 obrazów. Są wśród nich filmy krótkometrażowe (w tym Piotra Dumały czy Jana Lenicy), seriale dla dzieci i filmy kinowe.

 

Źródło: www.ninateka.pl

 

 

 

 

Lawa

scenariusz: Tadeusz Konwicki

reżyseria: Tadeusz Konwicki

rok produkcji:1989

język: polski

producent: Zespół Filmowy „Perspektywa”

czas trwania:129’

 

 

Po „Dziady” sięgali najwybitniejsi polscy twórcy. Powstawały przedstawienia, o których głośno było w Polsce, a nawet poza jej granicami. Nigdy jednak nie pokuszono się o przeniesienie Mickiewiczowskiego dramatu na ekran. Jako pierwszy swoją wizję „Dziadów” w wersji filmowej postanowił przedstawić znany polski pisarz i reżyser Tadeusz Konwicki, związany swoją twórczością z Wilnem i Wileńszczyzną. „Tadeusz Konwicki wpadł na pomysł niesłychany. Fascynujący a zarazem zwariowany, karkołomny.” – donosił w marcu 1988 roku „Tygodnik Kulturalny”. Zresztą mało kto wówczas wierzył w powodzenie tak ryzykownego przedsięwzięcia, uważano je za czyste szaleństwo. „Lawa”, której premiera odbyła się 6 listopada 1989 roku, stała się wydarzeniem w świecie artystycznym. Jeszcze w tym samym roku na moskiewskim festiwalu film został wyróżniony Nagrodą Międzynarodowej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Rok później na XV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych Tadeusz Konwicki odbierał specjalną nagrodę jury za twórczą interpretację „Dziadów”. W swoim dramacie reżyser ukazał także czasy współczesne, świat XX wieku, dzisiejszy obraz Warszawy z Pałacem Kultury i Nauki, tłumy podczas spotkania z papieżem, a także okrutne wspomnienia II wojny światowej (getto, Katyń, Oświęcim i powstanie warszawskie). Konrada przedstawił w dwóch postaciach, jako młodzieńca (tę rolę zagrał debiutant Artur Żmijewski) oraz człowieka dojrzałego, obarczonego doświadczeniami tego wszystkiego, co zdarzy się później, człowieka który zna przeznaczenie swego narodu. W roli Konrada w starszym wieku wystąpił Gustaw Holoubek, jego monolog – jak pisali krytycy – to najwyższy poziom gry aktorskiej.

 

Źródło: www.filmpolski.pl

 

Wesele

scenariusz: Andrzej Kijowski

reżyseria: Andrzej Wajda

rok produkcji:1972

producent:  Zespół Filmowy X
czas trwania:102’

 

Adaptacja dramatu Stanisława Wyspiańskiego, dokonana przez Andrzeja Wajdę. Odpowiedni klimat epoki został stworzony poprzez kolorystykę, scenografię, kostiumy ale również, a może przede wszystkim przez muzykę. Wajda obsadził aktorów, którzy stworzyli niezapomniane, kreacje. Obraz jest przesiąknięty charakterystyczną dla Wyspiańskiego symboliką, tajemniczością i niejednoznacznymi postaciami. „Wesele” to lektura obowiązkowa dla każdego Polaka. 

 

opis dystrybutora

 

 

 

Według Mrożka

 

reżyseria: Ignacy Szczepański

scenariusz: Ignacy Szczepański, Jerzy Kołat

rok produkcji: 1990

producent: Studio Filmowe Kronika, Telewizja Polska S.A.

czas trwania:1:06’48”

 

Film dokumentalny jest portretem dramatopisarza, prozaika i satyryka Sławomira Mrożka. Pomiędzy wypowiedzi samego bohatera wplecione są różnorodne materiały – opinie teatrologów, literaturoznawców, wypowiedzi siostry bohatera Litosławy, fragmenty realizacji teatralnych jego dramatów, reportażowe sekwencje wydarzeń z udziałem artysty oraz – przede wszystkim – materiały z pierwszego krakowskiego Festiwalu Mrożka (zorganizowanego w czerwcu 1990 roku z okazji jego 60. urodzin). Jak mówi w dokumencie Sławomir Mrożek, urodził się on ze skłonnością do satyry. Próbował dostać się do szkoły teatralnej, ale nie przyjęto go ze względu na słaby głos i wadę wymowy. Może dobrze się stało, bo dzięki temu powstało wiele cennych dramatów, opowiadań, felietonów i scenariuszy filmowych jego autorstwa. Chociaż najlepsza sztuka teatralna, to ta, której jeszcze nie ma, twierdzi bohater filmu. W 1959 roku Mrożek odkrywa Amerykę i to doświadczenie zmienia go diametralnie, a potem, Ameryka odkrywa Mrożka – z rekomendacji radzieckiej Izwiestii. Z prezentowanego dokumentu wyłania się obraz skromnego człowieka z bezkompromisowym nastawieniem do otaczającej go rzeczywistości.

Sławomir Mrożek urodził się w 1930 roku. Wiele czasu spędził poza granicami Polski: mieszkał w Paryżu, USA, Niemczech, Meksyku. W 1996 roku wrócił do Polski, do Krakowa, ale w 2008 ponownie wyjechał, tym razem do Nicei (Francja), gdzie przebywa do dziś. Znany jest czytelnikom Gazety Wyborczej z regularnie tam drukowanych rysunków i felietonów. Jego twórczość przełożona została na wiele języków. Debiutował jako rysownik – od 1953 roku publikował cykle rysunków wPrzekroju, jego pierwszą sztuką teatralną była Policja (1958), ale to Tango (1964) zyskało światową sławę. Był jednym z pierwszych laureatów Nagrody Kościelskich (1962). Protestował przeciwko interwencji w Czechosłowacji (na łamach pracy francuskiej w 1968 roku opublikował list) i przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego (1981). We wrześniu 2010 roku Mrożek obchodził 80. urodziny – został też odznaczony Złotym Medalem Zasłużony w Kulturze Gloria Artis. Zmarł 15 sierpnia 2013 roku.

Źródło: www.ninateka.pl

 

 

Impuls amerykański

 

reżyseria: Włodzimierz Szpak

scenariusz: Włodzimierz Szpak

rok produkcji:2001

producent: Studio Filmowe Kronika

czas trwania:43’34”

 

Film Włodzimierza Szpaka Impuls amerykański. Rzecz o Henryku Sienkiewiczu to opowieść o zagranicznych podróżach Henryka Sienkiewicza, ze szczególnym wyeksponowaniem jego pobytu w Ameryce. Pisarz trafił tam w 1876 roku wraz z Heleną Modrzejewską i grupą znajomych. Wyjazd do Stanów miał dla jego twórczości przełomowe znaczenie. Imponująca przyroda i wielkie przestrzenie, a także bohaterowie jego amerykańskiej przygody – wszystko to stało się źródłem inspiracji do Trylogii. Pisarz nie znał kresów Rzeczypospolitej, poznał za to – dzięki podróży koleją – indiańskie pogranicze Ameryki. Bezkresne prerie stanowiły inspirację dla barwnie opisywanych w Trylogii, choć nigdy w rzeczywistości nie widzianych stepów ukraińskich. To na dzikich terenach Arizony i Nowego Meksyku Sienkiewicz poznawał hardych, skorych do rozbojów „ludzi pogranicza” oraz obserwował przejawy wzajemnej wrogości białych i czerwonoskórych, które to obserwacje posłużyły mu następnie do ukazania okrutnych wydarzeń rozgrywających się na Ukrainie podczas rebelii Chmielnickiego.

Realizatorzy filmu wykorzystują szeroką gamę środków prezentacji wydarzeń historycznych. W strukturę dokumentu wplecione zostały sekwencje inscenizacji fabularnej. Komentarz biograficzny przenikają fragmenty prozy pisarza w interpretacji Krzysztofa Kolbergera. Całość jest obficie ilustrowana archiwaliami. Na zdjęciach widzimy m.in. fotografie majątku ziemskiego w Oblęgorku, który w jubileusz 25-lecia pracy twórczej Sienkiewicz otrzymał „od narodu”, pejzaże Szwajcarii, widoki ze Stanów Zjednoczonych (możemy podziwiać zarówno Chicago i San Francisco, jak i miasteczko Anaheim pod Los Angeles, gdzie pisarz zakupił farmę, w której osiedliła się cała grupa przybyszów z Polski), czy wreszcie obrazy z Wenecji, dokąd po powrocie z USA Sienkiewicz udał się wraz z rodziną swej przyszłej, jak się wkrótce okazało, żony. W filmie wykorzystano również archiwalne fotografie, reprodukcje obrazów i grafik o tematyce stepowej i batalistycznej, a także fragment Potopu w reżyserii Jerzego Hoffmana.

 

Źródło: www.ninateka.pl

 

Tadeusz Borowski 1922-1951-2003

 

reżyseria: Józef Gębski

scenariusz: Józef Gębski

rok produkcji:2003

producent: Studio Filmowe Kronika

czas trwania:45’42”

 

 Portret filmowy Tadeusza Borowskiego, pisarza i poety, na którego twórczości piętno odcisnęło piekło obozów koncentracyjnych. Józef Gębski, autor dokumentu, zaprosił do współpracy Andrzeja Wernera – historyka literatury, znawcę twórczości Tadeusza Borowskiego; to on jest narratorem obrazu.

Tadeusz Borowski pochodził z Żytomierza (Ukraina) i wcześnie dane mu było odczuć totalitarny reżim: jego ojciec został zesłany do łagru, a matkę wywieziono na Syberię. Został wtedy przygarnięty przez ciotkę. W 1943 roku został aresztowany i wywieziony do Auschwitz; potem przeniesiono go do Natzweiler-Dautmergen, a następnie do Dachau. Uwolniono go, ale wkrótce potem trafił do kolejnego obozu. Przy takiej przeszłości, zadziwiające jest, że za czasów PRL stał się zwolennikiem i propagatorem realizmu socjalistycznego. W 1951 roku popełnił samobójstwo i zmarł w szpital.

W dokumencie można zobaczyć materiały archiwalne, niejednokrotnie bardzo brutalne: represje, obozy, niewolniczą pracę, egzekucje, ofiary, kult wodza. Autor filmu poprzez jego formę (obrazy i muzykę) stara się nawiązać do twórczości pisarza. Tłem filmu są także cytowane wiersze i listy Borowskiego.

Józef Gębski jest scenarzystą i reżyserem filmowym. Urodził się w 1939 roku w Kielcach. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserię w PWSFTviT w Łodzi. Był dyrektorem Akademii Filmu i Telewizji w Warszawie. W latach 1969-1975 tworzył w duecie z Antonim Halorem, przede wszystkim filmy dokumentalne oraz animowane.

Uwaga: w dokumencie pojawiają się drastyczne zdjęcia z obozów oraz egzekucji.

Źródło: www.ninateka.pl

 

 

Pan Tadeusz

Reżyseria: Andrzej Wajda
Scenariusz: Andrzej Wajda, Jan Nowina Zarzycki, Piotr Wereśniak

 

Rok produkcji: 1999
Producent:  Canal+ Polska, Les Films du Losagne, Le Studio Canal+, Wizja TV, Telewizja Polska, Vision Film, Komitet Kinematografii, Agencja Produkcji Filmowej, Państwowe Instytucje Filmowe

 

Czas trwania: 147’

 

Ekranizacja epopei Adama Mickiewicza w reżyserii Andrzeja Wajdy

 

 

Orlando

rok produkcji:2015

producent: Stowarzyszenie „Dramma per musica”, Narodowy Instytut Audiowizualny, Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, Warszawska Opera Kameralna

czas trwania:2:31’38”

 

Uznawana dziś za jedną z najpiękniejszych oper barokowych – Orlando (1733) G.F. Händla – długo, bo ponad 200 lat, czekała na należne jej uznanie. We wrześniu 2015 roku Natalia Kozłowska jako pierwsza wystawiła operę na polskiej scenie. Po raz kolejny jej inscenizacja zagościła w Teatrze Stanisławowskim w warszawskich Łazienkach Królewskich – rok wcześniej reżyserka wystawiła tamAggripinę Georga Friedricha Händla.

Libretto Orlanda opowiada historię nieszczęśliwej miłości jednego z rycerzy Karola Wielkiego, tytułowego bohatera eposu Ludowica Ariosta Orland szalony. Dzielny rycerz traci zmysły, kiedy dowiaduje się, że ukochana Angelica, uratowana przez niego księżniczka z dalekiego Orientu, darzy uczuciem innego mężczyznę – saraceńskiego księcia Medora. Medoro jest również obiektem westchnień pasterki Dorindy, ta jest jednak gotowa poświęcić swoją miłość dla szczęścia ukochanego. Na takie poświęcenie nie jest gotów Orlando. Zaślepiony gniewem i rozpaczą, pragnie już tylko śmierci swojego rywala i nieodwzajemniającej miłości Angeliki. W tej sytuacji nieodzowna okazuje się interwencja czarodzieja Zoroastro. 

W tytułową rolę wcielił się Jan Jakub Monowid, kontratenor z Warszawskiej Opery Kameralnej, w roli Angeliki wystąpiła sopranistka Aleksandra Zamojska, która na stałe mieszka w Salzburgu i koncertuje w Polsce bardzo rzadko. Na scenie towarzyszyli im: Artur Janda (bas), Dagmara Barna (sopran) i Damian Ganclarski (kontratenor). Poruszające widowisko o miłości, szaleństwie i zemście reżyserka Natalia Kozłowska i scenografka Julia Skrzynecka umieściły wśród zieleni – scena Teatru Stanisławowskiego zamieniła się w las. – Händel rozgrywa akcję wśród natury, a my znajdujemy się we wspaniałym ogrodzie, jakim są Łazienki Królewskie. Wszystko wpisuje się w jedną przestrzeń – mówiła o wyborze scenografii Natalia Kozłowska. 

Na instrumentach z epoki lub ich wiernych kopiach muzykę Händla wykonał Royal Baroque Ensemble pod dyrekcją Lilianny Stawarz.

Organizatorzy: Stowarzyszenie Dramma per Musica, Muzeum Łazienki Królewskie i Warszawska Opera Kameralna

Narodowy Instytut Audiowizualny był partnerem wydarzenia.

Natalia Kozłowska (ur. 1985) – reżyserka teatralna, Absolwentka Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, studiowała też filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. W 2013 roku otrzymała prestiżowe stypendium „Młoda Polska” przyznawane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autorka spektakli teatralnych i operowych, m.in. Dydony i EneaszaPurcella w Teatrze Collegium Nobilium (2010), Nowego Don Kiszota Aleksandra Fredry w Teatrze Polskim w Warszawie (2011), Le Villi Giacomo Pucciniego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku (2012).

 

Źródło: www.ninateka.pl

 

Orfeusz i Eurydyka

 

reżyseria: Mariusz Treliński

rok produkcji:2010

producent: Teatr Wielki Opera Narodowa, Narodowy Instytut Audiowizualny

czas trwania:1:16’56”

 

Opera Orfeusz i Eurydyka, nawiązująca do znanego mitu o miłości, jest dziełem Christopha Willibalda Glucka (1714-1787), niemieckiego kompozytora okresu klasycyzmu, jednego z reformatorów opery klasycznej. Wydarzenie zarejestrowane przez Narodowy Instytut Audiowizualny jest koprodukcją Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie i Teatru Narodowego w Bratysławie. Reżyser, Mariusz Treliński wybrał wiedeńską wersję opery (1762), która nieco różni się od wersji paryskiej (1774) zakończeniem. 

Muzyczny spektakl przenosi antyczną historię Orfeusza i Eurydyki we współczesne mury blokowiska; reżysera nie interesuje wieloznaczność mitu, lecz osobisty wątek, który mógłby dotyczyć każdego. Narracja bliższa jest Scenom z życia małżeńskiego Bergmana niż klasycznej wersji historii. Wyprawa Orfeusza po ukochaną Eurydykę – mężczyzny, który, dodajmy, niewiele wie o życiu i miłości, nieprzygotowanego na utratę bliskiej osoby – staje się drogą w głąb siebie; jest próbą pogodzenia z bezradnością wobec śmierci. W micie Eurydyka umiera od ukąszenia węża, w spektaklu Trelińskiego miota się po mieszkaniu i ostatecznie popełnia samobójstwo.

Rejestracja: 27-29 listopada 2009 roku, Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie
Wydanie DVD: styczeń 2012 roku
Reżyseria: Mariusz Treliński
Kierownictwo muzyczne: Łukasz Borowicz
Scenografia: Boris Kudlička
Kostiumy: Magdalena Musiał
Choreografia: Tomasz Wygoda
Reżyseria świateł i projekcje: Marc Heinz
Przygotowanie chóru: Bogdan Gola
Dramaturg: Piotr Gruszczyński
Obsada: Wojciech Gierlach (Orfeusz), Olga Pasiecznik (Eurydyka), Lenka Máčiková (Amor) oraz Soliści, Chór, Balet i Orkiestra Opery Narodowej

Mariusz Treliński (ur. 1962) jest polskim reżyserem filmowym, operowym i teatralnym. Ukończył Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Od maja 2005 do sierpnia 2006 roku był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Warszawie (w październiku 2008 roku ponownie został mianowany na to stanowisko). Jest laureatem wielu nagród, otrzymał m.in. Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za debiut reżyserski Pożegnanie jesieni (1991), Nagrodę im. Andrzeja Munka (1991); Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za najlepszy debiut roku (1991), Nagrodę im. Karola Szymanowskiego za reżyserię Króla Rogera (2000), Paszport Polityki (2001) oraz Nagrodę im. Norwida za reżyserię Don Giovanniego Wolfganga Amadeusza Mozarta w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (2003) i Nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi dla promocji Polski w świecie (2008).

 

Alicja w Krainie Czarów

scenariusz: Urszula Mozgała

rok produkcji:2013

producent: Instytut Muzyki i Tańca, FPHU „SONIC” Krzysztof Cebula

czas trwania:54’26”

 

Uczniowie Prywatnej Szkoły Muzycznej I i II st. Pro Musica w Krośnie przedstawiają dziecięcą operę opartą fabularnie o utwór Lewisa Carrolla. Piosenki rozbrzmiewają w trakcie zwiedzania zbudowanej z kolorowych dekoracji, baśniowej krainy czarów:

Tu świstak siedzi w czapce na głowie,
Wiewiórki tańczą przy bossanovie,
Księżyc świeci na fioletowo,
A słońce pachnie tak pieprzowo…

Muzyka Andrzeja Mozgały razem z librettem autorstwa Urszuli Mozgały tworzy duży, współczesny utwór sceniczny na 7 głosów solowych, chór dziecięcy, orkiestrę złożoną z pierwszych i drugich skrzypiec, wiolonczel, kontrabasu, fortepianu, klarnetów i sekcji perkusyjnej. Operę urozmaicają elementy zaczerpnięte z tańców (tango, walc, habanera), towarzyszące choreografii autorstwa Lucyny Durał.

Wokaliści:

Alicja – Estera Turek (sopran)
Kapelusznik/Szarak – Aleksandra Blicharczyk (alt)
Kot – Paulina Krupa (sopran)
Gąsienica – Anna Józefowicz (sopran)
Królowa – Dominika Twardzik (alt)
Król – Zuzanna Mnzberger-Gąbka
Siostry Alicji – Emilia Tryburska (sopran), Julia Zajdel (sopran)
Ptaki – Martyna Węgrzyn, Marcelina Janiec, Anna Krygowska

Instrumentaliści:

Orkiestra, Chór i Zespoły taneczne Prywatnej Szkoły Muzycznej I i II stopnia „Pro Musica” w Krośnie pod batutą Andrzeja Mozgały

Projekt został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Kolekcje” – priorytet „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Andrzej Mozgała (ur. 1975) – kompozytor, dyrygent, pedagog, saksofonista. Absolwent Państwowej Szkoły Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Bielsko-Białej. Studiował na Uniwersytecie Śląskim na kierunku wychowania muzycznego oraz w Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie kompozycji Józefa Świdra oraz na kierunku teorii muzyki. Specjalizuje się w edukacji muzycznej i utworach dla dzieci. Laureat I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „Muzyka Ogrodowa” w Krakowie (2006) za utwór Babie lato i III nagrody na Ogólnopolskim Konkursie na Pieśń Pasyjną w Bydgoszczy (2008) za Psalm 22. Otrzymał także wyróżnienia, m.in. na 50. Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda, na Konkursie Kompozytorskim „Fides at Ratio” w Toruniu (2009) i na Konkursie Kompozytorskim Współczesnej Muzyki Dziecięcej i Młodzieżowej „Srebrna Szybka”(2011).

 

 

Inny świat

scenariusz: Dorota Kędzierzawska

reżyseria: Dorota Kędzierzawska

rok produkcji:2012

producent: Narodowy Instytut Audiowizualny, Kid Film, TVP Kultura

czas trwania: 1’09”

 

Inny świat to kameralna opowieść o świecie, którego już nie ma. Danuta Szaflarska – wybitna polska aktorka filmowa i teatralna – jest narratorką i przewodnikiem po historii i kulturze, które ukształtowały ją jako człowieka. Oszczędna forma, zdjęcia Arthura Reinharta utrzymane głównie w czarno-białej poetyce, przeplatane archiwaliami ze zbiorów aktorki, a także kadrami z Zakazanych piosenek, Skarbu, Pożegnania z Marią czy Pora umierać, tworzą ramę dla pełnej dygresji, wspomnień i poczucia humoru opowieści, którą dzieli się bohaterka. W nieco ponad półtoragodzinnym filmie początkowe wycofanie i rezerwę z czasem zastępują coraz bardziej osobiste refleksje i zaangażowanie. Danuta Szaflarska znana jest ze swojej skromności i niechęci do osobistych wyznań. W filmie Inny świat zaprasza widza do wysłuchania opowieści o ocalającej roli śmiechu, etosie aktora, o czasach okupacji, ekstremalnych przeżyciach w czasie wojny, o wolności i odwadze. Zamykające film wyznanie: Nie trzeba grać, trzeba być stanowi doskonałe określenie jej drogi nie tylko aktorskiej, ale i ludzkiej. Przez symboliczne 97 minut filmu, które jest bezpośrednim nawiązaniem do wieku aktorki – Danuta Szaflarska urodziła się 97 lat temu – widzowie mają okazję zobaczyć świat widziany oczami tej wyjątkowej osobowości polskiej kultury.

 

Scenariusz i reżyseria: Dorota Kędzierzawska
Zdjęcia: Arthur Reinhart
Muzyka: Włodek Pawlik
Montaż: Dorota Kędzierzawska i Arthur Reinhart
Dźwięk: Dreamsound – Marcin Kasiński, Filip Krzemień
Producent: Arthur Reinhart
Produkcja: Narodowy Instytut Audiowizualny, Kid Film, TVP Kultura

Film miał premierę 27 lipca 2012 roku podczas 12. edycji MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu.